نخ بخیه و عمل جراحی اصلی ترین روش بستن زخم ها هستند. حتی روش های جدیدتر برای بستن زخم ها، مانند استفاده از گیره یا پنس نیز هرگز به این رابطه خاتمه نمی دهند. در حالی که گیره ها و پنس ها برای بستن بسیاری از انواع زخم های خارجی قابل استفاده هستند، زخم های عمیقتر تقریباً همیشه به بخیه احتیاج دارند.

طبقه بندی نخ های جراحی
بخیه ها را می توان به طور گسترده به دو گروه طبقه بندی کرد:

نخ جراحی قابل جذب
نخ جراحی غیر قابل جذب
نخ بخیه قابل جذب همانطور که از نام آن پیداست در نهایت در بدن جذب می شوند و پس از مدتی اثری از آنها باقی نمی ماند. انواع و اندازه های زیادی از این بخیه ها وجود دارد و هر نوع از آنها، برای جراحی خاص یا بخشی از بدن، مناسب تر است. نقاط قوت این بخیه ها نیز متفاوت است. 

مواد تشکیل دهنده نخ های بخیه
بخیه های قابل جذب از هر دو نوع طبیعی و مصنوعی وجود دارند. سپس هر نوع را بسته به اینکه یک رشته ای یا چند رشته ای است دسته بندی می کنند. بخیه های قابل جذب تک رشته به عنوان مونوفیلامنت شناخته می شوند در حالی که نخ های بخیه چند رشته ای، بخیه های قابل جذب مولتی فیلامنت نامیده می شود.

نمونه هایی از بخیه قابل جذب
1 – نخ جراحی (PDO (polydioxanone

این یک بخیه قابل جذب مصنوعی تک رشته ای از جنس پلی استر است. آنها بصورت بی رنگ یا رنگی، در رنگ های مجاز FDA وجود دارند. این نوع نخ بخیه، تقریبا برای بافت های داخلی نرم مناسب است. به ویژه برای جراحی های قلبی عروقی در کودکان و در بافت های در حال رشد، بسیار مناسب است. این نوع نخ جراحی برای جایی مناسب است که بیشتر از 6 هفته از بیمار نگهداری می شود.  

2 – نخ جراحی PGA (پلی گلیکولید اسید)

این یک بخیه قابل جذب چند رشته ای و به شکل بافته شده است که از اسید پلی گلیکولیک ساخته شده است. آن را با N-laurin و L-lysine روکش می کنیم تا یکدست و صاف شود. مدت زمان جذب آن حدود 90 روز است و به صورت بی رنگ یا به رنگ بنفش ساده ساخته می شود. این نوع نخ بخیه بسیار محکم بوده و در طی زمان بحرانی بهبود زخم های وخیم، همچنان کارآمد خواهد بود. این نوع نخ، گره های محکمی را ایجاد می کند که به راحتی باز نمی شوند. برای بستن زخم های زیر جلدی و انواع مختلف جراحی های داخلی، مناسب است.

3 – نخ بخیه PGCL (پلی گلیکولید-کاپرولاکتون)

PGCL یک بخیه قابل جذب تک رشته مصنوعی است که به صورت رنگی یا ساده تهیه می شود. اصلی ترین کاربرد آن در بافت های نرم، ترمیم و مسدود کردن خونریزی است. این نخ برای جراحی های قلبی عروقی یا عصبی عروقی مناسب نیست. میزان کشش آن به تدریج کاهش می یابد و پس از طی حدود 4 هفته به پایان می رسد. میزان ایجاد التهاب در این نوع بخیه، کم است. افرادی که مسن هستند، یا سوء تغذیه دارند، یا افرادی که ممکن است بهبود زخم شان کند باشد، نباید از PGCL استفاده کنند.

4 – نخ بخیه قابل جذب Catgut

این بخیه های قابل جذب، طبیعی هستند و از بافت های کلاژن تمیز شده روده گاو تهیه شده اند. این نخ برای بازسازی سریع بافت ها مناسب است. برخی از کشورها استفاده از catgut را در جراحی های انسانی متوقف کرده و فقط در جراحی های دامپزشکی استفاده می شوند.

5 – نخ بخیه PGCL 

اینها بخیه هایی هستند که توسط بدن تخریب نمی شوند. اگرچه در نهایت می توانند در بدن تجزیه شوند، اما روند آن آنقدر کند است که بخیه در صورت جا ماندن می تواند برای همیشه باقی بماند. در صورت استفاده خارجی، این بخیه ها باید در حدود 7-10 روز بعد از عمل برداشته شوند. مانند انواع بخیه قابل جذب، در اینجا انواع مصنوعی و طبیعی نیز وجود دارد. آنها سپس به دو دسته تک رشته ای و چند رشته ای تقسیم می شوند. بخیه های چند رشته ای با توجه به نحوه اتصال رشته های آنها تقسیم می شوند. آنها می توانند:

بافته
بافته و تابیده شده
بافته و روکش شده
هر یک از آنها برای جراحی های خاصی مناسب است.

منبع : https://sedanmed.ir/product-category/medical-supply/surgical-consumable/suture-thread/